به امیدِ نور✨️

آخرش این حسرت منو میکشه ..

یه بار داشتم فک میکردم برام عادی میشه دیدن آدمی که فک میکردم میتونست بهترین دوست من باشه ولی نشد ، نخواست و من هم تلاشی نکردم ..

دیدنش وقتی محکم بغل میکنه دوستاشو و هواشونو داره اذیتم میکنه درست نمیشه عادی نمیشه ، قرار ام نیست کنار بیام باهاش

تا آخرش هست تا آخر این سال کارشناسی و هر وقت بفهمم چقدر رابطه اشون خوبه حسودیم میشه ..

البته خودم بهش گفتم بره ، بهش گفتم من همیشه پا پس کشیدم تو روابط دوستیم و تنها موندم اونم بره تا اونا ازش ناراحت نشن و اونم رفت .

امروز ام داشت میرفت گف خیلی وقته ندیدمت خوبی ؟ منم گفتم آره و همین .

ولی دوستاشو بغل کرد ، محکمِ محکم و بعد رفت .

اونجا فهمیدم چقد تنها م.

صبح نفهمیدم هاا

صبح وقتی همه بچه ها با هم آماده شدن و من تنها بودم نفهمیدم ، وقتی رض همش میگف کاش به جای تو سپ بود نفهمیدم،

وقتی گف چرا با بچه های خودتون نرفتی نفهمیدم ،

وقتی مجبور شدم خودم برگردم همه مسیرو مرخصی بگیرم بیام واسه گوهینامه نفهمیدم،

اونجا که کنار س گریه کردم و فرداش بهم گف جاتو بده به فلانی میخوام اون پیشمم بشینه نفهمیدم ،

وقتی دیدم تو اونا رو محکم بغل کردی فهمیدم ..

فهمیدم چقدر بغل ندارم من .

چقدر تنهاام من .

چقدر سختمه.

چقدر گفتنش برام سخت تره .